Pielęgnacja kotów długowłosych :)

Koty długowłose nie potrafią dokonać dokładnej, samodzielnej pielęgnacji okrywy. Ich futro jest skutkiem hodowli długowłosych mutantów, które z pewnością nie przeżyłyby na swobodzie. Żaden dziki kot nie ma futra o takiej długości. Z pewnością też nie byłby zdolny do utrzymania go w należytym stanie.
Długowłosego ulubieńca musimy codziennie czesać. W przeciwnym przypadku każdy rzep, mała gałązka, suchy listek mogą się stać przyczyną kołtuna, który trzeba będzie wyciąć. Musimy przyzwyczaić kota do codziennego czesania i szczotkowania. Na początku trzeba tak postępować, aby nie przekroczyć progu cierpliwości kociaka. Jeśli długowłosy kot nie jest regularnie pielęgnowany, może się to skończyć zmatowieniem jego okrywy. Kąpiel nie jest niezbędnym zabiegiem, chociaż niektóre białe koty bardzo ją lubią, szczególnie zaś tureckie koty Van. Czasami możemy też zastosować suche szampony.

Na podstawie książki:"Kot" z serii Dbaj o swoje zwierzęta

To ze stronki o kotach:)

http://www.koty.pogodzinach.net/pielegnacja.html
zachęcam do zajrzenia na stronke

Puśka- stare dzieje

To mój kot. Ona zmarła lub zdechła jak to mówią jakieś 4 lata temu pozostało mi tylko jedno zdjęcie po tej cudownej kotce.

Kot Błotny

                                              Kot Błotny

Kot błotny^[3], chaus^[4][5], kot bagienny, kot trzcinowy (Felis chaus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Opisany w 1777 roku. Spokrewniony ze żbikiem europejskim. Jeden z dwóch kotów (obok kota nubijskiego) znanych z egipskich malowideł; był przez Egipcjan używany do polowania na ptaki. Przypomina budową kota domowego, lecz wyróżnia go maskujące umaszczenie.

Spis treści

 [ukryj] 

• 1 Charakterystyka
• 2 Występowanie
  • 2.1 Podgatunki^[8][9]
• 3 Zagrożenia i ochrona
• 4 Przypisy

Charakterystyka

Długość ciała tego gatunku (bez ogona) waha się w przedziale 56-94 cm, sam ogon mierzy 20-31 cm. Kot ten waży od 4,5 do 12 kg, a jego wysokość w kłębie to 40-50 cm. Na rozległym obszarze występuje w 9 podgatunkach (czy rasach geograficznych) różniących się ubarwieniem, długością sierści i wielkością. Zazwyczaj jest to kot o płowym (czasem rudawym lub rudobrązowym) ubarwieniu. Ma uszy z krótkimi pędzelkami (jak u rysia). Ogon czarno zakończony, puszysty, z wyraźnymi pierścieniami. Z pyska przypomina kota domowego.
Żywi się głównie gryzoniami, ale także zającami, płazami, robakami^[6] oraz ptakami, wężami, jaszczurkami i rybami.
Koty błotne potrafią nurkować (wykorzystują tę zdolność w celu złapania ryby bądź ucieczki przed psami lub ludźmi)^[6].
Żyją średnio 14 lat^[6]. Dojrzałość płciową osiągają po 1,5-2 latach.
Ciąża u samicy trwa około 66 dni, w miocie jest 3-5 młodych. Podczas rui samce wydają charakterystyczny dźwięk podobny do szczekania psa. Jest to jeden z niewielu gatunków kotów, u których samiec opiekuje się młodymi.

Źródło :Wikipedia

Kot Pustynny

                                                  Kot Pustynny

Kot pustynny^[3], kot arabski^[4] (Felis margarita) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Został odkryty w 1856 roku przez francuską ekspedycję w głąb Sahary. Łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć komendanta Margueritte'a, dowódcy ekspedycji.

Występowanie i biotop

Występuje na kilku odległych od siebie obszarach: na Saharze, Półwyspie Arabskim i w zachodnim Egipcie, a także na wschód od Morza Kaspijskiego oraz na granicy Pakistanu i Afganistanu^[5][2]. Zamieszkuje głównie pustynie^[6], spotykany również na równinach ubogich w roślinność i skalistych dolinach^[7][8].

Charakterystyka ogólna

Podstawowe dane[6][7]
Długość ciała	43-52 cm
Długość ogona	25-30 cm
Masa ciała	samce 2,1-3,4 kg samice 1,4-3,1 kg
Ciąża	59-63 dni
Dojrzałość płciowa	9-14 miesięcy
Liczba młodych w miocie	2-8
Długość życia	do 13 lat w niewoli

Wygląd

Kot pustynny jest wielkością zbliżony do kota domowego. Średniej długości futro o kolorze piaskowożółtym na piersi i spodzie zawsze białe. Na futrze słabe, szarobrązowe pręgowanie. Na nogach i ogonie pręgi wyraźniejsze. Kończyny krótkie, pomiędzy poduszeczkami stóp długie, ciemne włosy chroniące przed gorącym piaskiem^[6][7]. Głowa bardziej płaska niż u kota domowego. Na bokach głowy bokobrody. Charakterystyczną cechą kota arabskiego są duże uszy. Jama bębenkowa i gruba pusta w środku kość w tylno-dolnej części czaszki, otaczającą ucho środkowe i ucho wewnętrzne są relatywnie większe niż u innych przedstawicieli kotowatych^[9].

Tryb życia[edytuj]

Śpiący kot arabski w Bristol Zoo, w Anglii.

Kot pustynny prowadzi samotny i nocny tryb życia^[10], chociaż podgatunek występujący w Pakistanie w okresie zimowym jest aktywny o zmierzchu i świcie^[7]. Dzień spędza w wykopanej przez siebie norze gdzie chroni się przed słońcem^[6]. Jest bardzo odporny na ekstremalne temperatury jakie występują na pustyniach^[7][2]. Areał osobniczy samca jak i samicy wynosi około 16 km². Czasami wędrują na odległość 8-10 km^[11]. Z powodu skrytego trybu życia zwyczaje tego kota słabo poznane. Okres rozrodczy zależny jest od rejonu występowania. Na Saharze trwa od stycznia do kwietnia, Turkmenistanie w kwietniu natomiast w Pakistanie od września do października^[7]. U okazów trzymanych w niewoli samce w tym okresie znakują teren moczem^[12]. Ciąża u samic trwa 59-63 dni. Po tym okresie na świat przychodzi 1-8 kociąt (najczęściej 4-5)^[7]. Chociaż dojrzałość płciową uzyskują pomiędzy 9 a 14 miesiącem życia, względnie niezależne są już po 6-8 miesiącach^[7].
Kot pustynny jest głównie mięsożerny. Poluje głównie na myszoskoczki, nornikowate, zające, pająki, jaszczurki, ptaki, owady oraz żmije. Pragnienie zaspokaja wilgocią znajdującą się w upolowanej zdobyczy.

Podgatunki

Wyróżnia się kilka podgatunków kota pustynnego^[5] jednak zachodzi potrzeba analizy genetycznej w celu ustalenia ich statusu^[2][3]:

• Felis margarita airensis
• Felis margarita harrisoni – Arabia
• Felis margarita margarita – Sahara
• Felis margarita meinertzhageni
• Felis margarita scheffeli – Pakistan
• Źródło: Wikipedia

Kot Tybetański

                                                     Kot Tybetański

Kot tybetański^[3] (Felis bieti) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Występuje w północno-zachodnich Chinach, nad rzeką Huang He i na południu Gobi. Opisany w 1889 roku przez Francuza Alphonse Milne-Edwardsa. Na początku sądzono, że jest spokrewniony z chausem, współcześnie sądzi się, że jest bliższy żbikowi, a przez niektórych traktowany jest jako jego podgatunek^[2].

Długość ciała bez ogona

68-95 cm

Długość ogona

30-45 cm

Masa ciała

6-9 kg

Ubarwienie

Ubarwiony żółtoszaro, na grzbiecie ciemniej. Uszy z pędzelkami, żółtobrązowe. Ogon tępo zakończony z czarnym czubkiem, poprzedzonym 4 czarnymi pierścieniami.

Pożywienie

Żywi się głównie gryzoniami i ptakami. Zwierzę słabo poznane, zagrożone wyginięciem, ponieważ zjada również szczekuszki, które na obszarze jego występowania truje się, jako szkodniki.

Rozród

W miocie występują 2-4 młode.

Biotop

Najchętniej zamieszkuje wysokie łąki górskie.

Tryb życia

Gatunek aktywny w nocy

Źródło: Wikipedia

Colorpoint

                     Colorpoint may refer to:

• Point coloration of an animal's coat (fur)
  
  • Colourpoint, the World Cat Federation name for a breed classification encompassing both of what other registries consider two separate breeds a) the Himalayan cat, and b) the Javanese cat
  • Colorpoint Shorthair, a cat breed recognised by the Cat Fanciers' Association and some others, a Siamese cat with non-traditional colouration; the spelling "Colourpoint Shorthair" is usually not used
  • Colourpoint [or Colorpoint] Longhair, a cat breed term with multiple meanings
  • Colourpoint cat, colourpoint rabbit, etc. – any animal with point colouration
• Colourpoint Books, a book publisher based in Northern Ireland
• Wikipedia and Google Grafic

Koty Maine Coon

                                               Maine Coon

     Maine coon jest jedną z najstarszych ras kotów w Północnej Ameryce. Pierwszego maine coona napotkano na amerykańskim północnym wschodzie, na terytorium zwanym obecnie Nową Anglią.
Istnieje wiele hipotez tłumaczących powstanie rasy.

• Pierwsza zakłada, że występowały one dziko w stanie Maine skąd wzięły swoją nazwę. Człon nazwy „coon” odnosi się do popularnej teorii, że są one wynikiem skrzyżowania kota domowego z szopem praczem (ang. racoon, popularnie coon). Chociaż pręgowany maine coon ze swoim pełnym ogonem wygląda jak szop pracz, połączenie takie genetycznie byłoby niemożliwe.
• Inne wyjaśnienie odwołuje się do sprowadzenia kotów angora Marie-Antoinette przywiezionych do Ameryki przez żeglarzy i europejskich kolonistów w końcu XVIII wieku.
• Trzecia historia odnosi się do wikingów, którzy mogli zabrać norweskie koty leśne na pokłady swoich statków, gdy podróżowali przez Ocean Atlantycki do Nowego Świata. Norweskie koty leśne wyglądają podobnie do maine coon i te koty mogły się skrzyżować z miejscowymi kotami, dając tym samym początek tej rasie.

        Maine coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano go na wystawie w Nowym Jorku w 1860 r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA. FIFe uznała ją oficjalnie w 1983.

Wygląd

     Maine coon to kot pół-długowłosy średniego typu orientalnego. Średnia masa dorosłego samca to 4,8 do 11 kilogramów, a samicy 3,5 do 8 kilogramów. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw – podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach, a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę. U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby.

Charakter

     W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko konwencjonalnie piękną, lecz przede wszystkim pożądaną ze względu na to, że jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej prospołeczne, towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu.

Źródło: Google Grafika i Wikipedia