Kot Pustynny

                                                  Kot Pustynny

Kot pustynny^[3], kot arabski^[4] (Felis margarita) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Został odkryty w 1856 roku przez francuską ekspedycję w głąb Sahary. Łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć komendanta Margueritte'a, dowódcy ekspedycji.

Występowanie i biotop

Występuje na kilku odległych od siebie obszarach: na Saharze, Półwyspie Arabskim i w zachodnim Egipcie, a także na wschód od Morza Kaspijskiego oraz na granicy Pakistanu i Afganistanu^[5][2]. Zamieszkuje głównie pustynie^[6], spotykany również na równinach ubogich w roślinność i skalistych dolinach^[7][8].

Charakterystyka ogólna

Podstawowe dane[6][7]
Długość ciała	43-52 cm
Długość ogona	25-30 cm
Masa ciała	samce 2,1-3,4 kg samice 1,4-3,1 kg
Ciąża	59-63 dni
Dojrzałość płciowa	9-14 miesięcy
Liczba młodych w miocie	2-8
Długość życia	do 13 lat w niewoli

Wygląd

Kot pustynny jest wielkością zbliżony do kota domowego. Średniej długości futro o kolorze piaskowożółtym na piersi i spodzie zawsze białe. Na futrze słabe, szarobrązowe pręgowanie. Na nogach i ogonie pręgi wyraźniejsze. Kończyny krótkie, pomiędzy poduszeczkami stóp długie, ciemne włosy chroniące przed gorącym piaskiem^[6][7]. Głowa bardziej płaska niż u kota domowego. Na bokach głowy bokobrody. Charakterystyczną cechą kota arabskiego są duże uszy. Jama bębenkowa i gruba pusta w środku kość w tylno-dolnej części czaszki, otaczającą ucho środkowe i ucho wewnętrzne są relatywnie większe niż u innych przedstawicieli kotowatych^[9].

Tryb życia[edytuj]

Śpiący kot arabski w Bristol Zoo, w Anglii.

Kot pustynny prowadzi samotny i nocny tryb życia^[10], chociaż podgatunek występujący w Pakistanie w okresie zimowym jest aktywny o zmierzchu i świcie^[7]. Dzień spędza w wykopanej przez siebie norze gdzie chroni się przed słońcem^[6]. Jest bardzo odporny na ekstremalne temperatury jakie występują na pustyniach^[7][2]. Areał osobniczy samca jak i samicy wynosi około 16 km². Czasami wędrują na odległość 8-10 km^[11]. Z powodu skrytego trybu życia zwyczaje tego kota słabo poznane. Okres rozrodczy zależny jest od rejonu występowania. Na Saharze trwa od stycznia do kwietnia, Turkmenistanie w kwietniu natomiast w Pakistanie od września do października^[7]. U okazów trzymanych w niewoli samce w tym okresie znakują teren moczem^[12]. Ciąża u samic trwa 59-63 dni. Po tym okresie na świat przychodzi 1-8 kociąt (najczęściej 4-5)^[7]. Chociaż dojrzałość płciową uzyskują pomiędzy 9 a 14 miesiącem życia, względnie niezależne są już po 6-8 miesiącach^[7].
Kot pustynny jest głównie mięsożerny. Poluje głównie na myszoskoczki, nornikowate, zające, pająki, jaszczurki, ptaki, owady oraz żmije. Pragnienie zaspokaja wilgocią znajdującą się w upolowanej zdobyczy.

Podgatunki

Wyróżnia się kilka podgatunków kota pustynnego^[5] jednak zachodzi potrzeba analizy genetycznej w celu ustalenia ich statusu^[2][3]:

• Felis margarita airensis
• Felis margarita harrisoni – Arabia
• Felis margarita margarita – Sahara
• Felis margarita meinertzhageni
• Felis margarita scheffeli – Pakistan
• Źródło: Wikipedia