Pierwsze udokumentowane wzmianki dotyczące krzyżowania kota domowego z dzikim kotem bengalskim pochodzą z 1934 roku, kiedy to w jednym z belgijskich czasopism pojawił się artykuł poruszający tę tematykę. Nie był on jednak znaczący ze względu na niewielką ilość szczegółowych informacji. W 1946 roku tematem hybryd międzygatunkowych zajęła się Jean Sugden Mill (ówcześnie studentka biologii[2]). Początkowo opisała genetykę miotów powstałych przez skrzyżowanie kota syjamskiego z kotem perskim, a dopiero kilkanaście lat później jej uwaga skupiła się na dzikich kotach bengalskich. W ówczesnym czasie gatunek ten był poważnie zagrożony wyginięciem, ludzie polowali na jego przedstawicieli ze względu na piękne futro, a także chęć posiadania egzotycznych zwierząt w domach. W ramach swojej pracy w 1961 roku J. S. Mill sprowadziła z Azji Południowo-Wschodniej samicę dzikiego kota bengalskiego, którą następnie (w 1963 roku[2]) skrzyżowała z czarnym, krótkowłosym kocurem domowym i w efekcie narodziło się jedno żywe kocię. Pomimo tego sukcesu pomysł hodowli mieszańców został zawieszony aż do roku 1980[1].
Kolejną osobą, która przyczyniła się do rozwoju tej rasy, był amerykański genetyk, dr Willard Centerwall, który wraz z dr Raoulem Benveniste z Narodowego Instytutu Raka w Maryland podjęli badania nad, znaną już ówcześnie, białaczką kotów domowych, której przebieg był podobny do przebiegu białaczki u ludzi. Chorobę tę u kota domowego powoduje wirus, który – jak się okazało – nie występuje u dzikich kotów bengalskich. Naukowcy postanowili więc sprawdzić, jaki będzie jej przebieg po zakażeniu hybrydy tych dwóch gatunków. Celem ich działań było poznanie mechanizmu choroby, co w efekcie miało pomóc w leczeniu ludzi cierpiących na ten rodzaj nowotworu. Pomimo iż hodowla kotów bengalskich nie była bezpośrednim celem dr. Centerwalla, to uzyskał on z powodzeniem przedstawicieli tej rasy i kiedy w 1980 roku poznał J. S. Mill, przekazał jej kilka hybrydowych kociąt pierwszego pokolenia potomnego (F1). Pozostałe leopardety nabył miłośnik bengali Gordon Meredith, jednak w wyniku swojej choroby musiał je przekazać innemu hodowcy, którym była J. S. Mill[1].
Istotny wkład w historię kota bengalskiego wniósł także amerykański znawca egzotycznych drapieżników William (Bill) Engler, który w 1970 roku nie tylko nadał tej rasie obowiązującą do dziś nazwę, lecz także w wyniku skrzyżowania jednego ze swoich dzikich kotów bengalskich z dwiema kotkami domowymi (o imionach Cybele i Cyclemnestra) wyhodował dziewięcioro kociąt. W kolejnym roku narodziło się jeszcze sześcioro, natomiast do 1975 roku zdołał wyhodować trzecie pokolenie (F3), co było prawdziwym sukcesem, ponieważ każdy kocur z pierwszego pokolenia okazywał się być bezpłodny. Engler postanowił przedstawić nową rasę dla The Cat Fanciers’ Association (CFA) i wstępnie została ona zaakceptowana przez to stowarzyszenie. Hodowca zmarł w 1977 roku, a wyhodowane przez niego koty trafiły pod opiekę jego przyjaciół. W 1979 roku klub Walk on the Wild Side Cat Fanciers (WOW), który zrzeszał hodowców zajmujących się dzikimi kotami i hybrydami, przedłożył CFA komplet dokumentów opisujący rasy mieszańców (m.in. kotów bengalskich i safari). Ich celem było dokładne zapoznanie tej najstarszej organizacji felinologicznej z nowymi rasami. Początkowo CFA umożliwiało rejestrowanie kotów bengalskich jako kotów domowych, jednak po pewnym czasie oficjalnie tego zakazało
Źródło: Wikipedia, Google Grafika
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz