Pielęgnacja kotów długowłosych :)

Koty długowłose nie potrafią dokonać dokładnej, samodzielnej pielęgnacji okrywy. Ich futro jest skutkiem hodowli długowłosych mutantów, które z pewnością nie przeżyłyby na swobodzie. Żaden dziki kot nie ma futra o takiej długości. Z pewnością też nie byłby zdolny do utrzymania go w należytym stanie.
Długowłosego ulubieńca musimy codziennie czesać. W przeciwnym przypadku każdy rzep, mała gałązka, suchy listek mogą się stać przyczyną kołtuna, który trzeba będzie wyciąć. Musimy przyzwyczaić kota do codziennego czesania i szczotkowania. Na początku trzeba tak postępować, aby nie przekroczyć progu cierpliwości kociaka. Jeśli długowłosy kot nie jest regularnie pielęgnowany, może się to skończyć zmatowieniem jego okrywy. Kąpiel nie jest niezbędnym zabiegiem, chociaż niektóre białe koty bardzo ją lubią, szczególnie zaś tureckie koty Van. Czasami możemy też zastosować suche szampony.

Na podstawie książki:"Kot" z serii Dbaj o swoje zwierzęta

To ze stronki o kotach:)

http://www.koty.pogodzinach.net/pielegnacja.html
zachęcam do zajrzenia na stronke

Puśka- stare dzieje

To mój kot. Ona zmarła lub zdechła jak to mówią jakieś 4 lata temu pozostało mi tylko jedno zdjęcie po tej cudownej kotce.

Kot Błotny

                                              Kot Błotny

Kot błotny^[3], chaus^[4][5], kot bagienny, kot trzcinowy (Felis chaus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Opisany w 1777 roku. Spokrewniony ze żbikiem europejskim. Jeden z dwóch kotów (obok kota nubijskiego) znanych z egipskich malowideł; był przez Egipcjan używany do polowania na ptaki. Przypomina budową kota domowego, lecz wyróżnia go maskujące umaszczenie.

Spis treści

 [ukryj] 

• 1 Charakterystyka
• 2 Występowanie
  • 2.1 Podgatunki^[8][9]
• 3 Zagrożenia i ochrona
• 4 Przypisy

Charakterystyka

Długość ciała tego gatunku (bez ogona) waha się w przedziale 56-94 cm, sam ogon mierzy 20-31 cm. Kot ten waży od 4,5 do 12 kg, a jego wysokość w kłębie to 40-50 cm. Na rozległym obszarze występuje w 9 podgatunkach (czy rasach geograficznych) różniących się ubarwieniem, długością sierści i wielkością. Zazwyczaj jest to kot o płowym (czasem rudawym lub rudobrązowym) ubarwieniu. Ma uszy z krótkimi pędzelkami (jak u rysia). Ogon czarno zakończony, puszysty, z wyraźnymi pierścieniami. Z pyska przypomina kota domowego.
Żywi się głównie gryzoniami, ale także zającami, płazami, robakami^[6] oraz ptakami, wężami, jaszczurkami i rybami.
Koty błotne potrafią nurkować (wykorzystują tę zdolność w celu złapania ryby bądź ucieczki przed psami lub ludźmi)^[6].
Żyją średnio 14 lat^[6]. Dojrzałość płciową osiągają po 1,5-2 latach.
Ciąża u samicy trwa około 66 dni, w miocie jest 3-5 młodych. Podczas rui samce wydają charakterystyczny dźwięk podobny do szczekania psa. Jest to jeden z niewielu gatunków kotów, u których samiec opiekuje się młodymi.

Źródło :Wikipedia

Kot Pustynny

                                                  Kot Pustynny

Kot pustynny^[3], kot arabski^[4] (Felis margarita) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Został odkryty w 1856 roku przez francuską ekspedycję w głąb Sahary. Łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć komendanta Margueritte'a, dowódcy ekspedycji.

Występowanie i biotop

Występuje na kilku odległych od siebie obszarach: na Saharze, Półwyspie Arabskim i w zachodnim Egipcie, a także na wschód od Morza Kaspijskiego oraz na granicy Pakistanu i Afganistanu^[5][2]. Zamieszkuje głównie pustynie^[6], spotykany również na równinach ubogich w roślinność i skalistych dolinach^[7][8].

Charakterystyka ogólna

Podstawowe dane[6][7]
Długość ciała	43-52 cm
Długość ogona	25-30 cm
Masa ciała	samce 2,1-3,4 kg samice 1,4-3,1 kg
Ciąża	59-63 dni
Dojrzałość płciowa	9-14 miesięcy
Liczba młodych w miocie	2-8
Długość życia	do 13 lat w niewoli

Wygląd

Kot pustynny jest wielkością zbliżony do kota domowego. Średniej długości futro o kolorze piaskowożółtym na piersi i spodzie zawsze białe. Na futrze słabe, szarobrązowe pręgowanie. Na nogach i ogonie pręgi wyraźniejsze. Kończyny krótkie, pomiędzy poduszeczkami stóp długie, ciemne włosy chroniące przed gorącym piaskiem^[6][7]. Głowa bardziej płaska niż u kota domowego. Na bokach głowy bokobrody. Charakterystyczną cechą kota arabskiego są duże uszy. Jama bębenkowa i gruba pusta w środku kość w tylno-dolnej części czaszki, otaczającą ucho środkowe i ucho wewnętrzne są relatywnie większe niż u innych przedstawicieli kotowatych^[9].

Tryb życia[edytuj]

Śpiący kot arabski w Bristol Zoo, w Anglii.

Kot pustynny prowadzi samotny i nocny tryb życia^[10], chociaż podgatunek występujący w Pakistanie w okresie zimowym jest aktywny o zmierzchu i świcie^[7]. Dzień spędza w wykopanej przez siebie norze gdzie chroni się przed słońcem^[6]. Jest bardzo odporny na ekstremalne temperatury jakie występują na pustyniach^[7][2]. Areał osobniczy samca jak i samicy wynosi około 16 km². Czasami wędrują na odległość 8-10 km^[11]. Z powodu skrytego trybu życia zwyczaje tego kota słabo poznane. Okres rozrodczy zależny jest od rejonu występowania. Na Saharze trwa od stycznia do kwietnia, Turkmenistanie w kwietniu natomiast w Pakistanie od września do października^[7]. U okazów trzymanych w niewoli samce w tym okresie znakują teren moczem^[12]. Ciąża u samic trwa 59-63 dni. Po tym okresie na świat przychodzi 1-8 kociąt (najczęściej 4-5)^[7]. Chociaż dojrzałość płciową uzyskują pomiędzy 9 a 14 miesiącem życia, względnie niezależne są już po 6-8 miesiącach^[7].
Kot pustynny jest głównie mięsożerny. Poluje głównie na myszoskoczki, nornikowate, zające, pająki, jaszczurki, ptaki, owady oraz żmije. Pragnienie zaspokaja wilgocią znajdującą się w upolowanej zdobyczy.

Podgatunki

Wyróżnia się kilka podgatunków kota pustynnego^[5] jednak zachodzi potrzeba analizy genetycznej w celu ustalenia ich statusu^[2][3]:

• Felis margarita airensis
• Felis margarita harrisoni – Arabia
• Felis margarita margarita – Sahara
• Felis margarita meinertzhageni
• Felis margarita scheffeli – Pakistan
• Źródło: Wikipedia

Kot Tybetański

                                                     Kot Tybetański

Kot tybetański^[3] (Felis bieti) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Występuje w północno-zachodnich Chinach, nad rzeką Huang He i na południu Gobi. Opisany w 1889 roku przez Francuza Alphonse Milne-Edwardsa. Na początku sądzono, że jest spokrewniony z chausem, współcześnie sądzi się, że jest bliższy żbikowi, a przez niektórych traktowany jest jako jego podgatunek^[2].

Długość ciała bez ogona

68-95 cm

Długość ogona

30-45 cm

Masa ciała

6-9 kg

Ubarwienie

Ubarwiony żółtoszaro, na grzbiecie ciemniej. Uszy z pędzelkami, żółtobrązowe. Ogon tępo zakończony z czarnym czubkiem, poprzedzonym 4 czarnymi pierścieniami.

Pożywienie

Żywi się głównie gryzoniami i ptakami. Zwierzę słabo poznane, zagrożone wyginięciem, ponieważ zjada również szczekuszki, które na obszarze jego występowania truje się, jako szkodniki.

Rozród

W miocie występują 2-4 młode.

Biotop

Najchętniej zamieszkuje wysokie łąki górskie.

Tryb życia

Gatunek aktywny w nocy

Źródło: Wikipedia

Colorpoint

                     Colorpoint may refer to:

• Point coloration of an animal's coat (fur)
  
  • Colourpoint, the World Cat Federation name for a breed classification encompassing both of what other registries consider two separate breeds a) the Himalayan cat, and b) the Javanese cat
  • Colorpoint Shorthair, a cat breed recognised by the Cat Fanciers' Association and some others, a Siamese cat with non-traditional colouration; the spelling "Colourpoint Shorthair" is usually not used
  • Colourpoint [or Colorpoint] Longhair, a cat breed term with multiple meanings
  • Colourpoint cat, colourpoint rabbit, etc. – any animal with point colouration
• Colourpoint Books, a book publisher based in Northern Ireland
• Wikipedia and Google Grafic

Koty Maine Coon

                                               Maine Coon

     Maine coon jest jedną z najstarszych ras kotów w Północnej Ameryce. Pierwszego maine coona napotkano na amerykańskim północnym wschodzie, na terytorium zwanym obecnie Nową Anglią.
Istnieje wiele hipotez tłumaczących powstanie rasy.

• Pierwsza zakłada, że występowały one dziko w stanie Maine skąd wzięły swoją nazwę. Człon nazwy „coon” odnosi się do popularnej teorii, że są one wynikiem skrzyżowania kota domowego z szopem praczem (ang. racoon, popularnie coon). Chociaż pręgowany maine coon ze swoim pełnym ogonem wygląda jak szop pracz, połączenie takie genetycznie byłoby niemożliwe.
• Inne wyjaśnienie odwołuje się do sprowadzenia kotów angora Marie-Antoinette przywiezionych do Ameryki przez żeglarzy i europejskich kolonistów w końcu XVIII wieku.
• Trzecia historia odnosi się do wikingów, którzy mogli zabrać norweskie koty leśne na pokłady swoich statków, gdy podróżowali przez Ocean Atlantycki do Nowego Świata. Norweskie koty leśne wyglądają podobnie do maine coon i te koty mogły się skrzyżować z miejscowymi kotami, dając tym samym początek tej rasie.

        Maine coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano go na wystawie w Nowym Jorku w 1860 r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA. FIFe uznała ją oficjalnie w 1983.

Wygląd

     Maine coon to kot pół-długowłosy średniego typu orientalnego. Średnia masa dorosłego samca to 4,8 do 11 kilogramów, a samicy 3,5 do 8 kilogramów. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw – podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach, a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę. U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby.

Charakter

     W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko konwencjonalnie piękną, lecz przede wszystkim pożądaną ze względu na to, że jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej prospołeczne, towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu.

Źródło: Google Grafika i Wikipedia

Koty cornish rex

                                                           Koty cornish rexW latach 50. urodziła w miocie pięć kociąt. Cztery z nich wyglądały zwyczajnie, ale piąty kocurek był pokryty falującą, krótką sierścią. Nina nazwała "odmieńca" Kallibunker. Kiedy kocurki dorosły, dało się zauważyć, że oprócz sierści od rodzeństwa odróżnia go także smukła sylwetka, szczupła talia i nietoperzowate uszy.

Cornish Rex Killian

Nina postanowiła przedłużyć tę rasę. W tym celu pokryła Serenę jej nietypowym synem. W miocie urodziły się trzy maluchy z falującą sierścią. Powtórzyła to kilka razy i uzyskała odpowiedni materiał hodowlany. Jednak protoplasta cornishów nie żył długo. Jego miejsce zajął jego syn, Poldhu. Posłużył on do dalszego rozwoju rasy. Został ojcem niebieskiej kotki o imieniu Lamorne Cove. Wysłano ją do Stanów Zjednoczonych, gdzie zapoczątkowała amerykańską linię cornishy. Rasę postanowiono nazwać cornish rex od nazwy miejscowości, w której się narodziła. Uznano ją w Anglii w 1967 roku, a w USA w 1979 roku.

Wygląd[edytuj]

kotem  Jest filigranowej budowy w orientalnym typie. Jest szczupły i elegancki. Ma smukłą, ale też muskularną sylwetkę. Ma bardzo długie nogi, które zapewniają mu sprężyste i lekkie poruszanie się. Tylne nogi ma dłuższe od przednich, co umożliwia mu wysokie skoki.Posiada także ogromne i wysoko osadzone uszy. Jednak najważniejszą cechą cornisha jest krótka, falująca, przyjemna w dotyku pluszowa sierść.

Charakter[edytuj]

   Jest kotem żywym, towarzyskim, ciekawskim i wesołym. Uwielbia gonitwy i zabawy, dlatego jest doskonałym kompanem dla dzieci. Jest też wyjątkowo łagodny i pozbawiony agresji, a w zabawie w ogóle nie używa pazurów. Bardzo przywiązuje się do wszystkich domowników w równym stopniu. Nie lubi zostawać sam w domu. Natomiast jego współżycie z innymi kotami zależy od ich charakteru, temperamentu i nastawienia.

Inne koty Rex[edytuj]

• Bohemian rex
• Devon rex
• German rex
• Selkirk Rex

Linki zewnętrzne[edytuj]

• International Cornish rex portal
• Opisy ras Rex
  Źródło: Wikipedia i Google Grafika

Koty Egipskie

      Koty te pochodzą ze starożytności i z tego co wiem to Egipcjanie je mumifikowali

PROSZĘ O OBSERWATORÓW

Koty Burmskie

Historia rasy

Pierwsza wzmianka o kocie burmańskim pojawia się w księdze poezji o kotach, która ukazała się w okresie Ayudhya (1350-1767), a obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Departamentu Sztuki Uniwersytetu Bangkoku. Koty te hodowane były przez mnichów jako kot świątynny. Zwane były "świątynną strażą" ze względu na swoje szczególne brwi (prawie nieowłosione plamki nad oczami), które sprawiały wrażenie, jakby kot ten miał oczy zawsze otwarte. Wierzono, że dusza osoby, która zmarła, przed przejściem na najwyższy poziom doskonałości w następnym życiu, żyła jeszcze jakiś czas w ciele świętego kota. Kot taki po śmierci miał wstawiać się u Buddy za swoim właścicielem.
W roku 1889 Harrison Weir, organizator pierwszej nowożytnej wystawy kotów rasowych w Crystal Palace, opisał dwa warianty kota syjamskiego. Pierwszy opisany typ był jasno ubarwiony z ciemniejszymi znaczeniami, drugi zaś – jego zdaniem przypadkowa odmiana – kot o czekoladowej barwie. Jaśniejszy, znaczony typ niezmienne wygrywał na wystawach z odmianą czekoladową, tak że z czasem "czekoladowy Syjam" odpadł z konkursu.
W roku 1930 emerytowany lekarz marynarki wojennej USA, dr Joseph G. Thompson, mieszkający w San Francisco, sprowadził z Birmy brązową kotkę i nadał jej imię "Wong Mau". Kotkę początkowo uważano za nową odmianę kota malajskiego, Wong Mau okazała się być kotem tonkijskim, tj. syjamsko-burmańską hybrydą. W USA nie było kota podobnego do "Wong Mau", zatem dr Thomson (wraz z trójką wybitnych hodowców: Virginią Cobb, Billym Gerstem i dr Clydem E. Keelerem) sprowadził z Tajlandii kocura syjamskiego o imieniu "Tai Mau". Niektóre koty z tego miotu były podobne do matki, a niektóre były typowymi kotami syjamskimi . Dopiero skrzyżowanie "Wong Mau" z jej synem "Yen Yen" zaowocowało powstaniem trzeciego typu kolorystycznego, o ciemnobrązowej barwie. Od tej pory można mówić o powstaniu nowej hodowli kotów – kotów burmskich.
W roku 1934 kandydaturę kota burmańskiego zgłoszono do oficjalnego spisu kotów rasowych w Stanach prowadzonego przez Cat Fanciers' Association (pol.: Towarzystwo Miłośników Kotów; CFA), a w roku 1936 rasa ta została zaakceptowana do wpisu. Ze względu na rosnące zainteresowanie kotem burmańskim, a przez co i ogromne zapotrzebowanie na kocięta, do hodowli zaczęto ponownie używać kota syjamskiego, przez co powstały kolejne hybrydy: o barwie szampana, niebieskie i platynowe. To znowu doprowadziło do zawieszenia rejestracji, gdyż CFA nie była przekonana, czy kot burmański jest rzeczywiście oddzielną rasą. Rasę zarejestrowano ponownie w roku 1953, a w 1957 wróciła na wystawy. Stworzono standard rasy podkreślający różnice między kotem burmańskim a syjamskim i w roku 1959 standard ten został przyjęty przez CFA. Od tego czasu w standardzie zmieniło się bardzo niewiele.

Źródło: Wikipedia i Google Grafika

Koty Birmańskie

       
Kot birmański ma wydłużone ciało, okrągłą głowę z krótkim pyskiem, jednak nie tak krótkim, jak u kota perskiego, "rzymski" nos, szafirowo-błękitne oczy i gęste, jedwabiste futro. Umaszczenie kotów tej rasy to klasyczny colourpoint (znaczenia na łapkach, pyszczku, uszach i ogonie w kolorze kontrastującym z bladym kolorem futerka na grzbiecie), który jest wzbogacony o białe skarpetki na przednich łapkach oraz "ostrogi" na łapkach tylnych. Kolor ostróg i skarpetek jest zawsze śnieżnobiały. Genetyka tej cechy jest niejasna; kot birmański to jedyna rasa mogąca pochwalić się tą cechą. Wyjątkowo trudno jest wyhodować kociaka, który posiadałby idealnie symetryczne "ostrogi" i "skarpetki", dlatego też tak niewiele jest kotów birmańskich na wystawach. Ich umaszczenie musi być idealne, by mogły zdobywać nagrody wystawowe.
Występują w siedmiu podstawowych odmianach kolorystycznych: - seal (czarny) - czekoladowy - niebieski - liliowy - rudy - kremowy - szylkretowy, przy czym szylkret możemy podzielić na pododmiany: seal, czekoladowy, niebieski i liliowy. Ponadto, każda z wyżej wymienionych odmian może mieć swoją wersję pręgowaną (tabby).
Kociaki bimańskie rodzą się białe, wybarwiają się stopniowo aż do osiągnięcia wieku dorosłości (do około 3 lat).

Historia[edytuj]

Z historią tej rasy związane są legendy. Według jednej z nich, koty te powstały w klasztorze w Birmie i były tam czczone jako wcielenia zmarłych mnichów. Nie wiadomo, w jaki sposób dotarły do Europy. Najprawdopodobniej samiec i samica zostali przywiezieni z Birmy do Europy na statku. Samiec nie przeżył, ale okazało się, że samica była w ciąży.
Inna z wersji zdarzeń mówi o tym, że pierwsze okazy kotów birmańskich przywieziono do Europy w 1919 jako prezent od kapłanów khmerskich dla Francuza, Augusta Pavie, badacza i podróżnika. W 1925 pierwszy raz pokazano kota birmańskiego na wystawie, a od lat 60. XX wieku można było spotkać koty tej rasy w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii.
Kolejna wersja głosi, że pierwsza para kotów tej rasy została wykradziona przez sługę ze świątyni Lao-Tsun i sprzedana milionerowi amerykańskiemu Vanderbiltowi w 1920.
Są to jednak tylko legendy. W rzeczywistości koty te uzyskano w ramach francuskiego programu hodowlanego z użyciem kotów europejskich krótkowłosych, kotów syjamskich i perskich. Owa legenda miała w pierwszych latach po powstaniu rasy zapewnić lepszą sprzedaż, jednak okazała się zadziwiająco trwała.

Charakter[edytuj]

Bardzo przyjacielskie i życzliwe w stosunku do ludzi, koty te są inteligentne i towarzyskie, ale nie nachalne. Potrafią porozumieć się z innymi domowymi zwierzętami. Bardzo lubią dzieci. Są raczej nieufne wobec obcych, szybko przywiązują się do swojej rodziny, wybierając sobie szczególnie jednego z jej członków. Nie lubią samotności i potrzebują towarzystwa ludzi

Źródło: Wikipedia i Google Grafika

Koty Ezotyczne Krótkowłose

Początki tej rasy przypadają na wczesne lata 60. XX wieku^[1][2], kiedy hodowcy amerykańskich kotów krótkowłosych, chcąc otrzymać osobniki o srebrzystej barwie z zielonymi oczami, zaczęli je krzyżować z kotami perskimi. Efektem tego były mioty, w których kocięta wyglądem coraz mniej przypominały przedstawicieli wyjściowej rasy, co stanowiło zagrożenie dla amerykańskich kotów krótkowłosych. Jednocześnie część hodowców dostrzegała potencjał w otrzymanej hybrydzie^[1], dlatego też w 1966 roku^[1][2], za sprawą Jane Martinke, sędzi w The Cat Fanciers’ Association (CFA)^[1], mieszańce te stały się odrębną rasą^[1][2], natomiast rok później CFA nadało im status championa^[1].

Geneza nazwy[edytuj]

Początkowo koty te nazywano „sterling” (ang. sterling silver – srebro wysokiej próby), co nawiązywało do ich srebrzystego ubarwienia. Dopiero po pewnym czasie, chcąc umożliwić hodowlę innych odmian kolorystycznych, zmieniono nazwę na „egzotyczne krótkowłose”^[1].

Dalszy rozwój rasy[edytuj]

Po oficjalnym uznaniu kotów egzotycznych stworzono standard tej rasy, który od wzorca kotów perskich odróżniał się kwestią długości sierści oraz zniesieniem wymogu obecności stopu (widocznego załamania u nasady nosa). Z czasem do puli genowej egzotyków hodowcy zaczęli wprowadzać inne rasy, takie jak rosyjski kot niebieski^[1] czy kot burmski^[1][3], w celu utrwalenia genu krótkiego włosa. Jednocześnie osobniki pochodzące z takich krzyżówek ponownie rozmnażano z persami, aby zachować charakterystyczne cechy budowy ciała. W 1973 roku do standardu kota egzotycznego wprowadzono wymóg obecności stopu, co przyczyniło się do ujednolicenia ich wzorca z tym, który odpowiadał kotom perskim, a jedyną różnicą pomiędzy tymi rasami stała się długość futra. Do 1987 roku istniała możliwość krzyżowania egzotyków z amerykańskim kotem krótkowłosym, jednak później zostało to zakazane i obecnie można je rozmnażać tylko z kotami perskimi. Do dziś w miotach kotów egzotycznych trafiają się kocięta o długiej sierści^[1].
W historię hodowli kotów egzotycznych znacząco wpisały się panie Doris Walkingstick (z hodowli Grayfire), która była właścicielką pierwszego championa tej rasy, oraz Carolyn Bussey (z hodowli New Dawn), która za sprawą krzyżówek egzotyków z kotami burmskimi doczekała się 24 championów^[1].
Do Europy kot egzotyczny krótkowłosy dotarł w latach 80. XX wieku^[2][3].

Wygląd[edytuj]

Budowa ogólna

Kot egzotyczny waży od 3 do 6 kg^[2], jest zaliczany do kotów średnich^[1][3] lub dużych. Charakteryzuje się przysadzistą budową i masywnym tułowiem^[1][2], jego ciało jest mocne i zwarte. Ma szeroką, dobrze zbudowaną klatkę piersiową oraz prosty grzbiet^[1].

Głowa

Zaokrąglona^[1][2][3], szeroka^[3] i masywna^[1][2], osadzona na grubej szyi^[2]. Charakteryzuje ją bardzo krótki^[2][3] i szeroki nos^[2], pełne policzki^[1][2], a także zagłębienie u nasady nosa^[2][3] (tzw. stop^[3]) tworzące linię prostą z czołem i podbródkiem^[2].

Uszy

Niewielkie, zaokrąglone przy końcach, nisko osadzone^[1][2] i szerokie^[2].

Oczy

Duże, szeroko rozstawione^[1][2][3], okrągłe^[1][2] i wypukłe^[3]. Ich kolor zależny jest od umaszczenia kota^[1][2].

Nogi

Krótkie^[1][2][3] i grube^[1][2], zakończone dużymi^[1] zaokrąglonymi łapami^[1][2]. Pożądane są kępki włosów pomiędzy palcami^[2].

Ogon

Krótki^[1][2][3], mocny^[2] i proporcjonalny w stosunku do ciała^[1].

Futro i umaszczenie

Sierść jest gęsta, krótka i powinna odstawać od ciała, może przybierać wszystkie odcienie dozwolone u kota perskiego

Źródło Wikipedia i Google grafika

Koty Bengalskie

             Pierwsze udokumentowane wzmianki dotyczące krzyżowania kota domowego z dzikim kotem bengalskim pochodzą z 1934 roku, kiedy to w jednym z belgijskich czasopism pojawił się artykuł poruszający tę tematykę. Nie był on jednak znaczący ze względu na niewielką ilość szczegółowych informacji. W 1946 roku tematem hybryd międzygatunkowych zajęła się Jean Sugden Mill (ówcześnie studentka biologii^[2]). Początkowo opisała genetykę miotów powstałych przez skrzyżowanie kota syjamskiego z kotem perskim, a dopiero kilkanaście lat później jej uwaga skupiła się na dzikich kotach bengalskich. W ówczesnym czasie gatunek ten był poważnie zagrożony wyginięciem, ludzie polowali na jego przedstawicieli ze względu na piękne futro, a także chęć posiadania egzotycznych zwierząt w domach. W ramach swojej pracy w 1961 roku J. S. Mill sprowadziła z Azji Południowo-Wschodniej samicę dzikiego kota bengalskiego, którą następnie (w 1963 roku^[2]) skrzyżowała z czarnym, krótkowłosym kocurem domowym i w efekcie narodziło się jedno żywe kocię. Pomimo tego sukcesu pomysł hodowli mieszańców został zawieszony aż do roku 1980^[1].
Kolejną osobą, która przyczyniła się do rozwoju tej rasy, był amerykański genetyk, dr Willard Centerwall, który wraz z dr Raoulem Benveniste z Narodowego Instytutu Raka w Maryland podjęli badania nad, znaną już ówcześnie, białaczką kotów domowych, której przebieg był podobny do przebiegu białaczki u ludzi. Chorobę tę u kota domowego powoduje wirus, który – jak się okazało – nie występuje u dzikich kotów bengalskich. Naukowcy postanowili więc sprawdzić, jaki będzie jej przebieg po zakażeniu hybrydy tych dwóch gatunków. Celem ich działań było poznanie mechanizmu choroby, co w efekcie miało pomóc w leczeniu ludzi cierpiących na ten rodzaj nowotworu. Pomimo iż hodowla kotów bengalskich nie była bezpośrednim celem dr. Centerwalla, to uzyskał on z powodzeniem przedstawicieli tej rasy i kiedy w 1980 roku poznał J. S. Mill, przekazał jej kilka

hybrydowych kociąt pierwszego pokolenia potomnego (F1). Pozostałe leopardety nabył miłośnik bengali Gordon Meredith, jednak w wyniku swojej choroby musiał je przekazać innemu hodowcy, którym była J. S. Mill^[1].
Istotny wkład w historię kota bengalskiego wniósł także amerykański znawca egzotycznych drapieżników William (Bill) Engler, który w 1970 roku nie tylko nadał tej rasie obowiązującą do dziś nazwę, lecz także w wyniku skrzyżowania jednego ze swoich dzikich kotów bengalskich z dwiema kotkami domowymi (o imionach Cybele i Cyclemnestra) wyhodował dziewięcioro kociąt. W kolejnym roku narodziło się jeszcze sześcioro, natomiast do 1975 roku zdołał wyhodować trzecie pokolenie (F3), co było prawdziwym sukcesem, ponieważ każdy kocur z pierwszego pokolenia okazywał się być bezpłodny. Engler postanowił przedstawić nową rasę dla The Cat Fanciers’ Association (CFA) i wstępnie została ona zaakceptowana przez to stowarzyszenie. Hodowca zmarł w 1977 roku, a wyhodowane przez niego koty trafiły pod opiekę jego przyjaciół. W 1979 roku klub Walk on the Wild Side Cat Fanciers (WOW), który zrzeszał hodowców zajmujących się dzikimi kotami i hybrydami, przedłożył CFA komplet dokumentów opisujący rasy mieszańców (m.in. kotów bengalskich i safari). Ich celem było dokładne zapoznanie tej najstarszej organizacji felinologicznej z nowymi rasami. Początkowo CFA umożliwiało rejestrowanie kotów bengalskich jako kotów domowych, jednak po pewnym czasie oficjalnie tego zakazało

Źródło: Wikipedia, Google Grafika

Koty mieszane

                                  Koty mieszane




Nie każdy z nas ma kota rasowego ale warto docenić też koty mieszane. Przede wszystkim są odporniejsze, nie wymagają dużej pielęgnacji ale to ciepłe, oddane stworzenia z duszą łowcy. Naprawdę polecam!!!

Źródło: Google grafika

Koty perskie - włochate kulki

                                               Koty Perskie

   Pojawiły się w Europie w XVII wieku. Koty te są leniwe ale łatwo przywiązują się do człowieka. Wymagają pielęgnacji i to bardzo dużej. Trzeba je często myć i rozczesywać. Jest to pracochłonne ale można przywyknąć. :)

  Umarszczenie:

szylkretowe

szynszylowe

jednobarwne

dwubarwne

colorpoint

Źródło: Wikipedia, Google grafika.

Swimming cat. Angora Turecka.

                                                        Kot Turecki Van

        Rasa kot pochodząca od kotów z rejonu jeziora Van we wschodniej części państwa tureckiego - Wschodniej Anatolii. Nazywane są w języku tureckim "wan kedisi" ("Van Kedisi"), w języku ormianskim "wana katu" ("վանա կատու")^[1][2], a w języku kurdijskim "piszyka wane" (Pişika Wanê)). Jeden z niewielu kotów, które wychowane w pobliżu wody potrafią i lubią pływać. Za odrębną rasę został oficjalnie uznany w 1969 roku.

      

          Klasyczny Van jest śnieżnobiały, jedynie na głowie ma jedną albo dwie rozdzielone plamki w kolorze rudym i w tym samym kolorze ogon. Obecnie są znane różne odmiany barwne tych kotów - czarne, niebieskie, kremowe, szylkretowe (zawsze muszą występować plamy na głowie i ogon w tym samym kolorze). Koty te mogą mieć oczy bursztynowe, niebieskie albo różnokolorowe (jedno niebieskie, drugie bursztynowe), co objaśnia się wadą wrodzoną, zwaną różnobarwnością tęczówki (łac. heterochromia iridis). Opis ten dotyczy kotów hodowlanych rasy Van^[3].

Źródło: Wikipedia i Google grafika.